Anne ve babalar çocuklarının beden sağlıkların iyiliği kadar ruhsal sağlıklarının dengesini de önemserler. Çocuklarının psikolojik olarak dirençli olmalarının yanında mutlu ve huzurlu olmalarını da talep ederler. Ancak sevinç ve neşe gibi korku da son derece insani bir duygudur. Hatta kişilerin zaman zaman gerekli ölçüde korkuyu deneyimlemesi bir gerekliliktir. Bir kişinin hiçbir şeyden korkmaması sağlıksız bir ruh durumu ya da gerçek dışı ifadeler olarak kabul görür.
Güvende hissetmek kişinin zorunlu bir ruhsal ihtiyacıdır. Korku, çoğunlukla bireylerin kendilerini güven alanlarının dışında hissetmelerine yol açar. Bu nedenle de korku kişilerin hareketlerini ve alacakları kararları etkiler. En kısa haliyle korku ve güvende olma ihtiyacı birbiri ile paralel bir şekilde yürür.
Çocukların zihinleri doğal olarak pek çok alana dair bilinmezliklerle doludur. Bu nedenle yetişkinlerin tahmin edemeyeceği ya önemsemeyeceği şeylere karşı korku geliştirebilirler. Bunlar karanlık, bir film sahnesi, ilgili şekillerdeki oyuncaklar, çeşitli hayvanlar olabilir.
Çocuğun korkusu ne olursa olsun anne ve babaların anlayışlı ve kabul edici şekilde davranması gerekmektedir. Çocuğun korkusunu küçümsemek ya da reddetmek olumsuz sonuçlar doğurabilir. Bunun yerine çocuğun korku duyduğu olayı anlatmasına izin vermek, korku nesnesi hakkında sorular sorarak rahatlamasını sağlamak çocuğun özsaygısı ve güvenlik ihtiyacı için daha faydalı olacaktır.
Çocuğun korkusunu anlatmasına izin verilmeyen sert ve baskıcı aile ortamları yalnızca korkuyu çoğaltacaktır. Çocukta, ebeveynleri tarafından ciddiye alınmama düşüncesi yaratarak farkı sorunların zeminini hazırlaması da muhtemel olacaktır.
Bu nedenle, anne ve babaların büyük küçük fark etmeden çocuklarının korkularının konuşulabileceği sohbet ortamları oluşturmaları uzun vadede herkesin faydasına olacaktır.
Bình luận