Ebeveynler her şeyden önce birer yetişkindir. Dolayısıyla bir yetişkin, yaşamın tüm canlı renklerini ve neşesini deneyimlemesine karşın onun esasında zorluklarla şekillendiğinin farkındadır. Kişileri çocukluktan yetişkinliğe geçiren sürecin bir yaş alma mevzusu olmadığının bilincindedir. Olgunlaşmayı kişinin deneyimleri ile edindiği bilgileri harmanlaması olarak görürler. Bireyin zihninde dolaşan düşünceler her zaman tozpembe olmaz. Yaşamın gereği olarak kişiler zaman zaman hüznü destekleyen düşüncelerin peşinde de olabilirler. Bu gerçek, pek çok anne babayı endişelendirir. Ebeveynler genellikle çocuklarının duygusal ve zihinsel açıdan acı çekmeden olgun olmalarını isterler. Çocuklarını onlara kendilerini kötü hissettirecek deneyimlerden sakınmaya çalışırlar. Pek çok ebeveyn kendisini esasında çocuklarına ait olan yüklerin, sorumlulukların altında bulur.
Korumacı ebeveyn tutumu kaynağını samimi ve yoğun bir sevgiden alır. Ancak bu sevgi çocuğun gelişimine zarar verir. Kendini sık sık bu noktada bulan anne babalar, çocuklarının da aynı kendileri gibi bir yaşam yolunda olduğunu hatırlamalıdır. Çocuklar yolun başında olabilirler ancak onların gelecekte başarılı olmalarının anahtarı yolun başında edindikleri tecrübeleridir. Çocukları gerekli uzaklıktan koruyup kollamakla birlikte onların da yaşlarına has deneyimleri olacağını hatırlamakta fayda vardır. Zaman zaman masum hatalar yapabileceklerini kabul etmek ve bunun için onlara alan açmak gerekir. Onlar yaptıkları masum hatalar, inandıkları küçük yanılgılar sayesinde yaşama dair fikirler oluşturacaklardır. Bu deneyimlerden onları kaçırmak genellikle ileride daha büyük sorunlara yol açmaktadır.
Netice itibariyle, anne babalar çocuklarının yaşlarına uygun yollarından geçerek tecrübe edineceklerini fark etmelidirler. Onların deneyimlerinin sarf edilen sözlerden daha geçerli olduğunu idrak etmelidirler. Gözleri daima çocuklarının üzerinde ve kendileri de onların arkasında olmakla beraber çocukların gelişimlerine alan açmayı ihmal etmemelidirler.
댓글