Sağlıklı her anne ve baba, eylemlerini kendi inanç ve düşünce sistemi doğrultusunda çocuğunun hayrına olacak şekilde düzenlemek için içsel bir istek duyar. Bu uğurda çocuğunu henüz dünyaya getirmeden önce bile çocuk gelişimi açısından kendini donatmaya çalışan pek çok kişiye rastlamak mümkündür.
Anne ve babaların, çocuğunun psikolojik gelişimini önemseyerek ilerlemesi herkesin yararınadır. Ancak çocuğun hayrına olacak davranışlar belirlenirken ebeveynlerin kendi ruhsal dengelerini de bozmamaları gerekir. İyi hissetmeyen hiçbir anne ve babanın çocuğu için yeteri düzeyde iyi olamayacağını fark etmek önemlidir.
Bazen anne ve babalar çocuklarının gelişimleri için iyi ve doğru eylemleri belirlerken kendi sınırlarına ve yeterliliklerine ihanet ederler. Bu genellikle iyi niyetlerle ve farkında olmaksızın gerçekleşir.
Bazı durumlarda da geliştirici anne ve babalığın yerini mükemmel anne babalık isteği alır. Oysa ki mükemmelliğin bir başı ve sonu yoktur. Yani mükemmellik bir sınır içermez. Daima ufukta daha güzeli, fazlası ve iyisi bulunur. Bu nedenle çocuğu için mükemmel anne ya da baba olma hedefini benimseyen kişiler ne yaparlarsa yapsınlar kendilerini yetersiz hissederler. Bu olumsuz hisler de özgüvenlerine zarar verir. Anne ve babaların huzursuz olmalarına yol açar.
Çocuklar, öz bakımlarından sorumlu olan kişilerin duygularını kolaylıkla okurlar. Eğer anne ya da baba kendisini huzursuz hisediyorsa muhtemelen bu durum bebeğin ruh durumuna da yansıyacaktır.
Netice itibariyle ebeveynler çocukları için mümkün olan en harika şeyleri hedeflemek ile beraber mükemmellik düşüncesinden uzak durmalıdırlar. Mükemmel anne ve babalık hiçbir zaman imkan dahilinde olamaz. Bunun yerine geliştirici ve destekleyici ebeveynlik tercih edilebilir.
Comments