Sağlıklı her anne baba çocuğunun mutlu olmasını ister. Adımlarını buna yönelik olacak şekilde atar. Çocuğunu bile isteye üzmekten genellikle imtina eder. Ancak sürekli bir mutluluk beklentisi içerisinde olmak ne çocuklar ne de yetişkinler için mümkün değildir.
Yaşam tüm güzelliklerine karşın zorlanmalarla doludur. Çocukların karşılaştıkları zorluklar yetişkinlerden farklıdır. Bir yetişkin için mesele bile olmayacak bir konu bir çocuk için büyük bir dert kaynağı olabilir. Aslında bu durum oldukça sağlıklıdır. Kişilerin yaşları ile uyumlu olacak şekilde dertlerinin olması gelişime açık olduklarının göstergesidir.
Bir anne babanın çocuğunu sürekli olarak mutlu görmek istemesi fikri esasında çok daha sorunludur. Bazı ebeveynlerin doğrudan bu düşünce ile çocuğun sorumluluklarını sırtlandığı görülür. Çocuğun mutluluğu için onun dert ve yükümlülüklerini üstlenmek gelişimine çok büyük zararlar verir. Çocuğun sorumluluk bilincini köreltir. Olaylar karşısında aksiyon alma güdüsüne zarar verir. Böylece çocuk daima bir kurtarıcı arayışı içerisine girebilir. Yükümlülüklerini zorbalık ya da siniklik yoluyla bir başkasının üzerine yığma davranışı geliştirebilir ve bunu bir alışkanlık olarak da benimseyebilir.
Ebeveynlerin çocuklarının yerine geçerek onun duygusal yükünü üstlenmeleri yerine çocuğun güvenliğinden ve sağlığından emin olarak gelişim dönemine uygun bir dertle baş etmeyi öğrenmesine alan açmak gerekir. Bu, çocuğun kendi duygu dünyası ile tanışmasını sağlar. Kendi kendisini sınamasının yolunu açar. Böylelikle çocuk; nelere üzüldüğünü, nelere kızdığını fark eder. Bu hislerin onda oluşturduğu davranışları deneyimleyerek öğrenir. Zamanla da duygularını yönetmeyi öğrenir. Duygularını yönetebilen bir kişi ise kolaylıkla davranışlarını yönetebilir bir hale gelir. Davranış yönetimi kişisel bir beceridir. Kişiyi yaşam karşısında olduğundan daha güçlü kılar.
Netice itibariyle çocuklarının gerçek mutluluklar yaşamasını isteyen ebeveynler onların üzüntülerine alan açmayı ve daha da önemlisi saygı duymayı öğrenmelidir.
Comments