Ebeveynler, çocuklarının okulda başarılı olmasını ister. Bu başarı genellikle dönem sınavlarından aldıkları notlarla ölçülüyor. Ancak bazı durumlarda çocukların yüksek notları, sınıf ortalamasının yüksek olması nedeniyle “başarı” olarak değerlendirilmiyor. Bazı ebeveynler, kendi çocuklarının sınıfta en yüksek notları almasını arzuluyor ve bu yüksek notların başarılı sayılacağına yürekten inanıyor.
Bu tür bir ebeveyn tutumu, elbette ki anne ve babanın çocuklarının iyiliğini istediğini gösteriyor. Ancak dikkatli bir gözlemle incelendiğinde, bu yaklaşımın çocukta yetersizlik duygusunun tohumlarını ektiği görülebiliyor. Böyle bir tutum, çocuğun kendine olan inancına zarar veriyor.
Yukarıda bahsedilen ebeveyn tutumu, sonuç odaklı bir başarı anlayışını yansıtıyor. Bu anlayışa göre, şartlar ne olursa olsun, mutlak sonuç en yüksek başarı olmalıdır. Oysa yaşam, duygusal ve içsel ya da dışsal iniş çıkışlarla dolu. Hastalıklar ve psikolojik zorlanmalar, çocuğun not ortalamasını etkileyebiliyor. Ebeveynlerin bu faktörleri göz önünde bulundurarak, sonuç değil süreç odaklı bir öğrenme ortamı yaratmaları gerekiyor.
Çocuğun, gerçek başarının elde edilen sonuçtan çok süreç boyunca gösterilen çaba ile bağlantılı olduğunu fark etmesi önem taşıyor. Aksi halde, özgüveni ve özsaygısı zarar görebiliyor. Bu sağlıklı başarı yaklaşımının okul ortamında da devam etmesi gerekiyor. Bu sebeple ailelerin, çocuğun öğretmenleriyle işbirliği yapmaları önemlidir. Çocuk, ebeveynleri kadar öğretmeninin de kendisiyle ilgili gösterdiği çabayı önemsediğini hissetmelidir.
Sonuç olarak, daha iyiye ulaşmak için gösterdiği çabanın takdir edildiğini gören bir çocuk, gayret etmeye devam edecektir. Bu gayret, dışsal bir zorlamaya ihtiyaç duymaksızın içsel motivasyonlarla gerçekleşiyor. Böylelikle öğrenilen bilgiler, daha kolay ve kalıcı hafızaya alınır. Dolayısıyla öğrenme süreci, eskisinden daha keyifli ve kaliteli bir hale gelecektir.
Comments