Yürümek, kişinin başlıca ihtiyaçlarından biridir. Hareket etme gereksinimi altında pek çok duygusal tetikleyiciyi de barındırır. Adımlarımızın fazlalığı ve sıklığı bedenimizde biriken enerjinin atılmasına destek olur. Hareket oranımız arttıkça mutluluk hormonu salgılarız. Ancak yalnızca hareket ediyor olmak sağlıklı bir duruma geçmek için yeterli değildir. Hareketlerimizin niteliği de oldukça önemlidir.
Bebekler ilk altı ayın sonunda herhangi bir destek almadan tek başlarına oturma denemeleri yapmaya başlarlar. Ilk dokuzuncu aydan sonra emekleme davranışı gösterirler ve 12. aydan sonra da yavaş yavaş adım atmaya başlarlar. Bebeklerin ilk adımları genetik ve çevresel faktörlere bağlı olarak 12-18 ay aralığında gözlenebilir.
Bazı çocuklar adımlarını atarken zemine ayak tabanlarının tümü ile basmazlar. Genellikle parmaklarının ucunda ilerler. Aslında bu çocuklarda çok sık rastlanılan bir durumdur. Erkek çocuklarında kızlara nazaran daha sık gözlenir. Parmak ucunda yürüme davranışı çeşitli aynalamalarla öğrenilebileceği gibi genetik nedenlerle de ortaya çıkabilir. Çocuğun geçirdiği çeşitli nörolojik ve fizyolojik rahatsızlıklar ya da kas hastalıkları da yürüyüş dengesini etkileyebilir.
Ayak parmak ucunda yürüme durumu 2 yaşa kadar normal kabul edilir. Ancak çocuk, 2-3 yaşından sonra da ayak parmaklarının ucunda yürümeye devam ediyorsa bir uzmana başvurulabilir. Çocuğun bu döneminde gelişimi hızla ilerlediği için kas ve ayak taban yapısının zarar görmemesi için geç kalmamakta fayda vardır.
Elzem durumlarda fizik tedavi istenebilir. Çocuğun taban yapısının düzeltilmesi için çeşitli egzersizler önerilebilir. Ortopedik ayakkabı kullanılabilir.
Comments